Relatos salvajes

DZIKIE HISTORIE

Nominowany: najlepszy film nieanglojęzyczny

"Dzikie historię" to nie jest normalny film. Zacznijmy od tego, ze mamy do czynienia z niezwykle barwną czarną komedią. Co może łączyć słabego muzyka, kelnerkę, biznesmena w świetnym wozie,  specjalistę od materiałów wybuchowych, miliardera i pannę młodą?  Na pierwszy rzut oka- nie za dużo. Różni ich wiele: płeć, zawód, status majątkowy i cywilny, charakter etc- jednakże każdy z nich jest po prostu człowiekiem i każdemu z nich mogą puścić nerwy…

Film jest podzielony na segmenty. Każdy z nich dotyczy innej postaci i jest budowany na zasadzie: postać, bodziec, reakcja. Trzeba przyznać, że historię są równe poziomem, ale chciałabym poświęcić chwilę dwóm, które szczególnie skradły moją sympatię.

Simon jest specjalistą od materiałów wybuchowych i naprawdę lubi swoją pracę. Wszystko psuję się jednak od jednego małego, niezwykle codziennego epizodu- gdy kupuje tort dla swojej córki jego samochód zostaje odholowany co powoduje falę niespodziewanych wypadków- żona postanawia go zostawić, a on ukarać niesprawiedliwe służby przez co traci pracę. Wtedy właśnie Simón postanawia się odegrać, stając się jednocześnie gwiazdą lokalnej społeczności znaną pod pseudonimem Bombita.

Wątek z panną młoda jest fenomenalny. Romina jest wyjątkowo uroczą panną młodą, która jednak czuję pod skórą, że coś jest nie tak. Po szybkim śledztwie odkrywa, że jej wybranek zaprosił na ślub koleżankę z pracy którą ją zdradzał. Świeżo upieczona żona najpierw się załamuje, by dostatecznej decyzji o zakończeniu żywota ratuje ją kucharz. Wtedy stwierdza, że lepszym wyjściem jest uprzykrzenie życia swojemu wybrakowi- poczynając od wyśmienitej zabawy na weselu. Wkracza więc do akcji- zabawa musi trwać.

Nie chcę przytaczać innych historii, ale przede wszystkim ich zakończeń. Warto zajrzeć w ten niesamowity świat skrajnych emocji i przekonać się czym naprawdę są dzikie historię.

The Judge

SĘDZIA

nominowany: najlepszy aktor drugoplanowy

Mam nie odmienne wrażenie, że jest to film niezwykle pominięty przez akademię. Po obejrzeniu go byłam pod dużym wrażeniem przekazanej historii. Film opowiada bowiem losy nieco ekscentrycznego prokuratora, który nigdy nie przegrywa. Jego życie rodzinne nie ma się najlepiej, a gdy umiera matka musi spotkać się z demonami przeszłości. Jego ojciec nazywany przez wszystkich Sędzią (nawet przez gromadę własnych synów) nie jest łaskawy dla Hanka, który jednak pomijając uprzedzenia i wzajemne żale pomaga mu, gdy zgorzkniały wdowiec zostanie oskarżony o coś w co nie uwierzyć potrafi nikt. Zakończenie tej historii nie jest wcale tak oczywiste jakby mogło się wydawać.

Obraz ten przede wszystkim pięknie pokazuję relacje między rodziną, niewątpliwie trudną. Skłócone pokolenia, zmarnowane szanse, niepełnosprawność, wysokie miejsce w społeczności- nie pomagają w wzajemnym zrozumieniu i miłości, ale taka choć nietypowa przejawia się na ekranie. Dużo jest tu też mowy o tym, ze w gruncie rzeczy nie zmieniamy się tak bardzo i młody chłopak z kolokwialnie ujętej dziury wyjeżdżający z rodzinnego miasta w koszulce Metallici, mimo iż wraca w drogim garniturze w środku jest dokładnie taki sam. Bo jest stąd.

Naprawdę piękny film- godny uwagi. Gra aktorska, zwłaszcza panów grających tu pierwsze skrzypce jest zachwycająca.

The Imitation Game

GRA TAJEMNIC

nominowany: najlepszy scenariusz adaptowany, najlepszy film, najlepszy aktor pierwszoplanowy, najlepsza aktorka drugoplanowa, najlepszy reżyser, najlepsza muzyka oryginalna, najlepsza scenografia, najlepszy montaż

„Gra tajemnic” jest filmem w naszym kraju niezwykle dyskusyjnym. „No, bo Polacy złamali enigmę.” Nie będę rozwodzić się na ten temat, ale dla dobrego odbioru moich wywodów nadmienię tylko iż akcja filmu dzieję się parę lat po tym jak Polacy łamali kod- Turing, o którym jest ten przede wszystkim biograficzny film zajmuję się jego ulepszoną wersją, opierając się na dokonaniach naszych rodaków (którzy nota bene wspomniani są w filmie dwa razy). Tyle w tym temacie.

Kim więc jest słynny Alan Turing? Niewątpliwe człowiekiem dość osobliwym. Scenarzyści serwują nam dość konkretną dawkę wspomnień z jego młodzieńczych lat opatrzoną dużą dawką dramatyzmu(scena, gdy chłopiec jest siłą wepchnięty pod parkiet, jest naprawdę straszna), ale i narodzinami ciekawego uczucia między nim, a jego przyjacielem, który jako jeden z niewielu wyciągnął mu pomocną dłoń. Sami widzimy jak ta dziecięca znajomość kształtuję później go jako człowieka.

Oczywiście matematyk zachowuję sie jak przystało na geniusza z zaburzeniami społecznymi. Jest raczej mało przystosowany do życia wśród ludzi, wydaje rozkazy niezbyt liczy się z uczuciami innych. Wszystko zmienia młoda, zdolna Joan, którą Turing chcę zatrudnić do pomocy przy enigmie(na jej drodze stoją oczywiście konwenanse). Dziewczyna staję się jego najprawdziwszą przyjaciółką, a przez zawirowania losu narzeczoną- pokazuję mu jak ważne są dobre kontakt z innymi ludźmi, jak mu mogą pomóc. Właśnie dzięki ich wsparciu (współpracowników z którymi integracji uczy go Joan) uda mu się w końcu zbudować maszynę.

Sądzę, że film mimo skrajnych opinii naprawdę warto zobaczyć, chociażby dla fenomenalnej gry Benedicta Cumberbatcha, któremu kroku wiernie dotrzymuje drugi plan.

Myślę, że szczególnie warto zapamiętać też filmową sentencję- „Czasem ludzie, których nikt nie docenia, dokonują rzeczy niewyobrażalnych”. Jest to chyba najlepszy slogan tego filmu, tak wiele mówiący o jego treści. 

/Aniela