-Wisława Szymborska

"Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać."

-Suzanne Collins 

"- Na pustyni jest się trochę samotnym. 
- Równie samotnym jest się wśród ludzi."

-Antoine de Saint-Exupéry

"Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest."

-William Wharton 

"Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać."

-Antoine de Saint-Exupéry

"Kiedy łamiesz zasady, łam je mocno i na dobre."

-Terry Pratchett 

Zawsze myślałam, że moje życie nie jest ciekawe. Wyobrażałam sobie, że nigdy nie stanie się interesujące. Takie rzeczy dzieją się tylko na filmach. Ja, siedząc na kanapie z kubkiem herbaty i książką w ręku, nie stanowiłam materiału na bohaterkę. Niemożliwe było by moje życie stało się pełne akcji, pościgów, tajemniczych gier. Myliłam się i to bardzo.

Stoję nad przepaścią. Nie taką dosłowną, lecz prawdziwą dziurą w ziemi. Stoję i patrzę się. Czekam mimo, że nie mam czasu. Czakem na grom z nieba, który powie mi co wybrać. Tylko to mnie uratuje. Tylko nadprzyrodzona siła może mnie uratować.

Stoję, czekając na cud. Lecz wiem, że nie nadejdzie. To ja muszę zdecydować. To ja muszę wybiarać i ponieść tego wszelkie konsekwencje. Ja będę za to obwiniana.

Odpowiedzialność mnie przytłacza. Wybór wydaje się niemożliwy. Moje myśli gnają, starają się wybrnąć z tej sytuacji. Zawsze im się to udawało. Zawsze znajdowały rozwiąznie, nawet na najtrudniejsze pytania. Lecz może jednak nie zawsze. Bo jak można wybierać pomiędzy miłością a powinnością?

----------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak krótko. Postanowiłam dzisiaj wstawić coś zupełnie nowego. Od jakiegoś czasu piszę opowiadanie, coś w rodzaju książki, ale nie chcę tego jeszcze nazywać książką. Dziś dodaję prolog, może Was to zainteresuje i będę  bardzo wdzięczna za komentarze.

/Anonimowa Poetka

STRAŻNICY GALAKTYKI

Gdy zobaczyłam pierwszy plakat Strażników byłam zaskoczona, może wręcz nieco zażenowana. Mimo iż uwielbiam Marvelowskie twory nigdy nie wciągnęłam się w komiksy tak bardzo aby wyjść poza krąg paru ulubionych bohaterów, których losy szczególnie mnie ciekawiły. Cała ta historia była mi więc obca i wizja tej nieco przekoloryzowanej (dosłownie i przenośni) bandy prężącej się nienaturalnie na promocyjnych materiałach napawała mnie sceptycyzmem. Jednak gdy okazja do obejrzenia filmu w kinie nadarzyła się, postanowiłam się wybrać, by wyrobić sobie zdanie na dość często i różnorodnie komentowanej produkcji.

Nawet nie zauważyłam kiedy skończyły się reklamy, a zaczął film. Pierwsza scena mimo, że przedstawia dość kanoniczną scenę dla (super)bohatera- stratę jednego z rodziców. Wydała mi się jednak zbyt odległa od komiksowego klimatu- scena tragiczna, ale nieco przesłodzona i zbyt sentymentalna w wydźwięku. Potem nastąpił jednak szybki przeskok fabularny i zrozumiałam sens tego co zobaczyłam przed chwilą- wprowadzenie grającego sprzętu okazało się zabiegiem potrzebnym, gdyż muzyka okazuję się jedną z wielu zalet tego obrazu. 

Ale może od początku. Poznajcie bandę zupełnie nie zgranych ze sobą odlutków z marginesów społecznych-znanego już nam Petera Quilla ( Star Lorda)- łowce, złodzieja na zlecenie, małego szopa pracza o dość wybuchowym temperamencie, jego drzewopodobnego towarzysza, zielonolicą maszynę do zabijania z trudna przeszłością i patologiczną familią i na ostatek zupełnie nie rozumiejącego metafor mięśniaka, którego celem jest pomszczenie śmierci swoich najbliższych. Nie zapowiada sie ciekawie?

Quill jak już ustaliliśmy nie jest do końca uczciwy, więc zdarzyło mu sie ukraść pewną odjazdową kulkę, którą wszyscy zwą Globem. Jest nim niestety zainteresowanych parę nikczemnych rzezimieszków, między innymi nasz zły charakter- Ronan, który namaszcza Gamorę, by zdobyłą ów niesamowity przedmiot z jeszcze ciekawszą zawartością. Ta jednak planuję odsprzedać Glob, Kolekcjonerowi (poznaliśmy go juz w ostatnich scenach "Thor 2 : Mroczny świat", nota bene uważam, że tej dość dziwne postaci można by poświęcić więcej czasu i jakis bardziej konkretny wątek). Oczywiście robi sie z tego niezła bijatyka w której udział bierze futrzasty Rocket i jego niezbyt ogarnięty towarzysz. To nie może sie dobrze skończyć, prawda? Właśnie, dlatego wszyscy razem trafiają do więzienia gdzie spotykają pragnącego zemsty Drax'a, który w końcu również pomoże im pokrzyżować plany zniszczenie niezwykle pokojowego Xandaru, a może i całego świata.

Dlaczego od razu uratować? Co taka mała kulka może zrobić całej ludzkości. Już odpowiadam. Jej zawartością okazał się pielielnie groźny kamień nieskończoności, który w złych rękach może byc użyty jako broń masowego rażenia. Oczywiście nie jest tak, że naglę ta banda pomyleńców pragnie ratować świat. Wszysyc podczas trwania opowieści dość mocno się zmieniają pod wpływem rodzącej sie między nimi czasami bardzo trudnej przyjaźni. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że to ona gra tutaj pierwsze skrzypce.
Zdecydowanym mankamentem filmu jest główne nemezis naszej wesołej gromady. Ronan bowiem jest po prostu zły, chce niszczyć i mordować bez jakiegoś wyraźnego powodu. Wtóruje mu tam równie niebieska Nebula, która może walczy efektownie, ale również jest raczej potocznie mówiąc "płaską" postacią. Jest to penie kwestia kolorowych antagonistów, ale zdecydowanie- przynajmniej dla mnie, czarne charaktery zostały wykreowane dość słabo.
Reasumując jednak- film bardzo mi się podobał. Gra aktorska mimo iż nie skradła tak mojego serca jak chociażby fenomenalne występy Roberta Downey Jr. w serii "Iron Man" była wyjątkowo zadowalająca. Spędziłam udane dwie godziny w towarzystwie świetnej muzyki, efektownych walk, intrygujących bohaterów, nieporywających wrogów , śmiesznych gagów i wspaniałej rodzącej się na moich oczach przyjaźni. Obraz mogę z czystym sercem polecić nie tylko fanom tego typu ekranizacji. Sądzę, że może okazać się świetną rozrywką dla każdego.

/Aniela

  Jest rok 2059. Paige jest dziewietnastoletnią mieszkanką Sajonu Londyn. Pochodzi z Irlandii, ale gdy była mała przeprowadziła się wraz z ojcem do Anglii.  Należy do grupy zwanej Siedem Tarczy - gangu jasnowidzów. Jej szef, Jaxon Hall, zajmuje się ściganiem, według niego wartościowych odmieńców, zgodnie ze stworzoną przez siebie hierarchią. Paige jest jednym z najważniejszych okazów - Śniącym Wędrowcą. Jaxon nazywa ją faworytą, co sugeruje, że znalazł już godnego zastępcę. Do Siedmiu Tarczy należą jeszcze: Dani, Zeke, Eliza, Nadine, Nick.
  Pewnej nocy,  gdy zmęczona po ciężkim dniu Paige jedzie metrem dochodzi do wypadku. Zabija ona Strażnika używając jedynie swoim zdolności.  Rusza za nią pościg i mimo spektakularnej ucieczki, Paige zostaje złapana. Transportują ją do tajemniczej Wieży - miejsca, z którego jeszcze nikt żywy nie wyszedł.  

"I teraz on odchodził. Albo raczej zostawał. Od tej chwili zostawałam sama. I w tej samotności byłam wolna."

  Po ponownych przenosinach Paige trafia do nikomu nieznanego  miejsca Szeolu I, którym dowodzą Refaici- obcy przybyli na Ziemię zajmujący się sprawą jasnowidzów. Łapią oni odmieńców, zamykają w Wieży, a co 10 lat przewożą w specjalnie wyizolowane miejsce,  o którym nikt nie ma pojęcia.  

  W czasie przydzielania opiekunów jasnowidzom, Paige zostaje jako jedyna wybrana przez małżonka krwii - Refaite, który nigdy nie pozwolił żadnemu człowiekowi mieszkać w swojej posiadłości.  Niektórzy twierdzą, że to zaszczyt, ale zdecydowana większość współczuje dziewczynie.

  Zbliżają się obchody 200-lecia Czasu Żniw co umożliwi Paige osiągniecie jej celów. Czy Paige uda się powrócić do przyjaciół? Czy pozostanie w Szeolu i stanie się sługą obcych? 

  Książka jest naprawdę rewelacyjna. Zupełnie nowy świat,  stworzony od zera przez Samanthe  Shannon zdaje się istnieć naprawdę.  Ogromna ilość szczegółów jest zadziwiająca i pozwala całkowicie oddać się w tamtejszą rzeczywistości, co nie zmienia faktu, że musimy co chwilę zaglądać do słowniczka. 

"Sprowadziłem cię z powrotem ponieważ bez ciebie nie potrafiłbym znaleźć siły do walki"

Podsumowując fabuła jest bardzo fajna, lekko stereotypowa, lecz inteligentna.
Polecam ją wszytkim tym, którzy potrzebują czegoś mocnego na oderwanie się od rzeczywistości.
Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, który swoją premierę ma za niecały tydzień,  tj. 22 kwietnia!

" Nadzieja to jedyna rzecz, która może jeszcze wszystkich nas ocalić."

/Anonimowa Poetka

 Czego tu zabrakło? Napewno nie napięcia. Zwłaszcza pod koniec filmu, gdzie liczby procent użycia mózgu co chwilę mrugały mi na ekranie, emocje sięgały zenitu. Myślę, że jednym z problemów tgeo filmu okazały się sceny, który miały pokazać wiarygodność tej teorii. Lucy dotykająca palca swojego przodka małpy- nie wzruszyły, a raczej spowodowały, że moja brew gwałtownie pobiegła w górę, a na ustach pojawiło sie pytanie którego w internecia przetaczać nie będę.

   

 Reasumując. Film nie jest napewno niewypałem jak się czasem o nim mówi, jednak nigdy nie będzie znajdował się tak wysoko w mojej hierarchii jak "Leon", którego szczerze wielbie. To prześmieszne połączeni Since Ficion z Thlilerem, zapewnia czas pełen rozrywki, dobrego aktorskiego kunsztu. No i niezapominajmy, że gdy kończy się film, jakoś nie specjalnie chę sie wstać z fotela. Tak jakby sie coś zmieniło.

"Nie czuję już ciałem, tylko duszą"

Losy dwóch dorosłych mężczyzn niezmiennie przeplatają się ukazując nam jak może wyglądać prawdziwe cierpienie i jak znaleźć na nie lekarstwo.

Phillippe – przystojny, bogaty wdowiec na wózku. Doznał kontuzji w wypadku, w chwili, która powinna być pełna szczęścia, radości. Latał na paralotni. Jego ulubiony sport. To właśnie paralotnia pozbawiła go czucia od koniuszków palców, aż po szyję. Pozostała tylko głowa. Gdy mija ból może przynajmniej pomyśleć. Mieszka on w pięknym, ogromnym domu, ale jakże pustym. Wprawdzie mieszka z nim jego adoptowana córka i kilka gosposi, ale to i tak nie zapełni pustki.

"Moje prawdziwe kalectwo to nie paraliż, to żyć bez niej."

Jednak potrzebuje on kogoś do pomocy. Sam się nie ubierze, nie umyje, nie nakarmi, a nie zleci tego księgowej. Szuka zatem pomocnika. I znajduje. Jest to młody, wysportowany mężczyzna, który przyszedł tylko podpisać papiery do pośredniaka. Lecz na tym się nie kończy.

Driss, bo tak nazywa się młody czarnoskóry, wprowadza szaleństwo do spokojnego domu. Stawia jasne zasady, nie pozwala sobą pomiatać. Jest twardy. Ma swoje naprawdę ciężkie problemy, o których nie wie nawet Phillippe, który staje się jego prawdziwym przyjacielem. Driss nie traktuje bogacza jako kaleke, nie daje mu litości, ciągle zapomina o urazie Phillippa. Film jest pełen wpadek młodego mężczyzny, chociażby to, że Driss nie nauczył się czytać przez co umył stopy Phillippa szamponem, a włosy płynem do stóp. Ciągłe wpadki i nieświadomość Drissa rozśmieszają Phillippa i pozwalają mu odetchnąć od ciągłego uważania za kalekę.

"- Ile to kosztuje?- Około 30 tys. euro… mogę sprawdzić.- Sprawdżmy bo to cena kopletnie od czapy."

Świetna muzyka idealnie utożsamia się z emocjami przedstawianymi w danych scenach dzięki czzemu widz idealnie odnajduje się w tym emocjonalnie zagmatwanym świecie.
Świetny dobór aktorów tylko przekonuje mnie do tej wspaniałej opowieści.





Film nie opowiada o ciężarze śmierci. On opowiada o ciężarze życia, bólu straty i braku checi.
Co może chcieć człowiek, który czuje tylko głowy, który stracił żone. Co on może czuć? Czy on w ogóle ma chęć życia. Dlatego tak wielką rolę odgrywa tutaj Driss. To on nadaje życiu radość, pozwala zapomnieć, chociaż na chwilę. To on pozwala pójść na przód i zacząć żyć normalnie, choć kto w tym filmie mówi o jakiejś normalności?

"Zdejmij pan ten kitel, nie jesteśmy u czubków."

Nie rozumiem ludzi, którzy mówią, że ten film jest ciężki, że trudno go zrozumieć. Jest on banalny, a ciężarem jest tutaj uświadomienie sobie, jak ważna jest w życiu radość i prawdziwa przyjaźń. Niestety o prawdziwą przyjaźń naprawdę trudno, więc po tym filmie możemy płakać tylko dlatego, że uświadomiliśmy sobie właśnie fakt, iż nie konieczne posiadamy kogoś takiego i że to życie jest ciężkie.


"Jestem jak zamrożony stek, rzucony na głęboki tłuszcz. Nic nie czuję, ale cierpię"


Naprawdę gorąco polecam ten film, ponieważ jest to jeden z najlepszych, a może nawet najlepszy, z filmów jakie w życiu widziałam!!!

"Nadzieja umiera ostatnia."

/Anonimowa Poetka

Każdy z nas ma swoją ulubioną zakładkę. Może być ona pięknym obrazkiem lub zwykłą kartką. Niektórzy w ogóle nie korzystają z zakładek. Czasem się przydają lecz tylko ludzie, którzy czytają książkę bez przerwy nie używają ich.
Mam dość sporą kolekcję swoich zakładek, zbieraną latami. Niektóre dostałam razem z książkami, inne na dniach otwartych, a jeszcze inne pochodzą z targów. Są mi niezmiernie potrzebne. Pomagają mi, gdy mój umysł jest zajęty innymi myślami

i nie ma już miejsca na zapamiętanie stronic, które co chwila się zmieniają.

"Książka jest życiem naszych czasów."

Zakładki są naprawdę różne. Duże, małe, grube, chude. Ale każda wyjątkowa. Przeżywały ze  mną najróżniejsze historie. Gdy na którąś spojrzę od razu przypomina mi się co razem przeczytałyśmy.
Ja swoje zakładki niestety traktuję trochę po macoszemu. Nie uważam na nie tak bardzo jak na książki. Zakładki się brudzą, zaginają im się rogi. Są ze mną wszędzie, przez cały czas. I dlatego twierdzę, że są świetnym wynalazkiem!

A oto mała kolekcja moich zakładek:

"Tłumaczenia są jak kobiety: te wierne nie są piękne, a te piękne nie są wierne."

Anonim

Mam również swoich ulubieńców.

Oto oni:

Ale to zakładka z sówkami jest moim obecnym faworytem. Nawet świeci w ciemności!

A na zakończenie tego krótkiego pościku niespodzianka dla Nocnych Łowców. Wczorajszy wieczór spędziłam z markerem w ręce i udało mi się narysować 16 runów. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Niestety powinnam nałożyć run żałobny ponieważ skończyłam tą wspaniałą serię. Wydaje mi się, że byłabym szczęśliwsza, gdybym zaprzestała czytania na piątej części. Zdecydowanie nie podoba mi się zakończenie serii. Dodatkowo jest to drugie zakończenie, Bardziej podobało mi się zakończenie serii na 3 części, chociaż 3 pozostałe też są wspaniałe. Gdyby inaczej się to skończyło, byłabym bardziej zadowolona, a teraz czuję nie spełniona.

Napiszcie koniecznie co o tym sądzicie, a jeśli jeszcze nie przeczytaliście Darów Anioła gorąco polecam! 

Oczywiście życzę Wam wesołych, ciepłych świąt spędzonych w gronie rodziny. 

I przypominam o premierze 3 i niestety OSTATNIEJ części Mrocznych Umysłów "Po zmiezchu"!

/Anonimowa Poetka